Trudno być kobietą na Podhalu. Jeszcze trudniej być tu policjantką detektywem. Zwłaszcza jeśli jest się kimś tak delikatnym i wrażliwym jak Ewa Konarska. Ale ona jest także bardzo ambitna. I wreszcie osiąga swój cel. Po latach ciężkiej pracy i znoszenia upokorzeń otrzymuje swoją szansę. I od razu zostaje rzucona na głęboką wodę. Braki kadrowe w policji powodują, że musi zając się trudną sprawą podpalenia starego hotelu w centrum Zakopanego i odnalezionych w budynku zwłok. Ofiarą okazuje się być Łukasz Ruben, specjalista od PR, który wspierał jednego z kandydatów w zakończonych niedawno wyborach na burmistrza. Chcąc nie chcąc Ewa będzie musiała się więc zanurzyć się w świat lokalnych rozgrywek politycznych. Od początku wszystko układa się dla niej źle. W tajemniczych okolicznościach zostaje postrzelony jej partner Andrzej Lenart, także młody, niedoświadczony policjant. Leży w śpiączce i walczy o życie. Wiemy, że Ewa ma w tej sprawie coś do ukrycia, coś co by ja pogrążyło, ale zamierza do końca walczyć o swoją karierę. Ciągnie się za nią też plotka, że przyczyniła się do śmierci swojego męża, który ją katował. Do tego dochodzi presja ze strony matki, która nigdy do końca nie pogodziła się z tym, że córka postanowiła zostać policjantką i stopniowo się emancypuje. Sytuację komisarz Konarskiej dodatkowo komplikuje fakt pojawienia się w Zakopanem Jakuba Lenarta, starszego brata Andrzeja, także policjanta, który od początku obwinia Konarską o związek z postrzeleniem brata. Nachodzi ją, śledzi, prowokuje sytuacje, w których miałaby przyznać się do swojej roli w wypadku. Dużo jak na młodą wrażliwą kobietę.

W willi pod Nosalem zostaje znalezione ciało redaktora naczelnego zakopiańskiej gazety. Śledztwo prowadzi młody komisarz Tomasz Karpiel, góral z dziada pradziada, niegdyś skrzypek grający na weselach, a pomaga mu w tym dziwny, charyzmatyczny i demoniczny przybysz z Komendy Głównej w Warszawie – pułkownik Hermann. Ciągnie się za nim klimat „Złego” Tyrmanda, ciąży zomowska przeszłość, spowija aura tajemnicy. Książka ta ucieszy szczególnie zakopiańczyków, bo jest to niewątpliwie powieść z kluczem – można bawić się w zgadywanie, kto za jaką postacią się kryje: kim tak naprawdę jest naczelny zakopiańskiej gazety, a kim bogacz z Wadowic, kim wspinający się dziennikarz, a kim szef policji. Autor pisze o układach i układzikach, dziwnych ścieżkach zakopiańskich biznesów, nie szczędzi też gorzkich słów samemu miastu – zatłoczonemu, skomercjalizowanemu, zatracającemu charakter. Radość z lektury „Samobójcy” czerpać też będą niewątpliwie miłośnicy kryminałów – jest tajemnica i śledztwo, Jan Paweł II i zaskakujące rozwiązanie. A wszystko to w powiewach halnego, który doprowadza wszystkich do obłędu, i przy wtórze góralskiej muzyki, niosącej się tęskną frazą po lesie. To udany debiut – fabuła skonstruowana nieźle, język prosty i lapidarny, jest zagadka i tło obyczajowe, wyraziste i prawdziwe postacie. Z tym większym zainteresowaniem czekamy na ciąg dalszy – wiemy już, że nastąpi.